Sikayet etmek uzerine

There is no path to happiness, happiness is the path. -Buddha


Son zamanlarda farkettim ki cok fazla sikayet ediyorum. Sikayet etmek bir virus gibi. Insandan insana gecebiliyor. Sikayet ettikce insan bunu kendisi de duyuyor. Kendi sikayetinizi duydukca da negatif duygular buyuyor. Ve daha fazla sikayet etmeye basliyoruz. Kisir bir dongu olusuyor. Her cycle'da siddetlenen negatif duygular.

Ayrica da sikayet etmek hic bir ise yaramiyor. Eger ortada bir problem varsa, cozume yonelik aksiyon almak en pragmatik eylem. Sikayet etmek, cozume degil de probleme odaklanmaya zorluyor. Hal boyle olunca problemin cozulebilecegi, bir cozumunun oldugu, cozum icin adim atilmasi gerektigi gozden kaciyor. Eger bir cozum yoksa bile bosuna sikayet edilmis oluyor cunku zaten birsey degismeyecek. 

Nasil ki dopamin orucu var, ve cok ise yariyor, ben de onumuzdeki uc gunluk sure icerisinde "sikayet orucu"na girmeye karar verdim. Sonuclari yine paylasirim. 

Madem sadece tek bir hayatimiz var, bunu mumkun olan en kaliteli sekilde yasamamiz gerekli. Gereksiz negatif duygulari azaltmamiz gerek. Gereksiz dedim cunku bazi negatif duygular da gerekli, son arastirmalar gosteriyor ki daha genis bir skalada duygular hissetmek (emodiversity) daha saglikli. Yani hep pozitif hissetmek bir hayal ve de sagliksiz. Ama gereksiz olanlari hayatimizdan cikarmamiz gerek. 

Stay hungry, stay foolish, have emodiversity :D

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Python'da Multithreading ve Multiprocessing

Threat Modeling 1

Encoding / Decoding